"My life and love ?" - rozdział ostatni ! (44)

To ostatni rozdział części pierwszej "My life and love ?". Zrób mi przyjemność i spraw, żebym skakała z radości zostawiając po sobie komentarz + notka na dole. 

Miłego czytania ♥

Obudziłam się o 5 rano. Chris spał i do tego chrapał, więc byłam pewna, że już przy nim nie zasnę. Cichutko zachichotałam i wymknęłam się z łóżka. Tym razem bez żadnych powrotów. Powędrowałam do pokoju Nancy, przebrałam się szybciutko w ubrania Chris’a, które były na mnie za duże i szykowałam się do wyjścia. Miałam ochotę się przewietrzyć. Kiedy zakładałam buty usłyszałam znajomy głos.

- Dokąd się wybierasz? – odwróciłam się i zobaczyłam zaspanego, a właściwie wciąż śpiącego na stojąco Chris’a opartego o ścianę. Uśmiechnęłam się. Wczorajsza złość już mi przeszła.

- Idę pobiegać.

- O tej porze?

- Nie moja wina, że tak głośno chrapałeś.

- Wróć do łóżka, jest środek nocy.

- Jest rano i idę biegać.

- Czekaj, idę z tobą.

- Ty? – zaśmiałam się – Skarbie ty na oczy nie widzisz.

- Ciii. Poczekaj tu na mnie.

- Tylko szybko! – krzyknęłam, kiedy szedł po schodach. Czekałam i czekałam, a jego nie było. Poszłam więc zobaczyć, gdzie się mój chłopak podział. Weszłam do jego pokoju no i oczywiście spał. Gotowy do wyjścia i ubrany, ale chyba zrezygnował i z powrotem wylądował w łóżku.

Lekko go szturchnęłam i zapytałam:

- Idziesz, czy nie? – otworzył jedno oko.

- Naprawdę musisz biegać o tej porze?

- Mhm – westchnął i razem wyszliśmy z domu. Ja biegłam pierwsza, a on wlekł się jakieś 100 metrów za mną.

- Budzimy się misiu! – krzyknęłam, a on lada chwila był obok mnie.

- Humorek się pani obrażalskiej poprawił? – cwaniacko się uśmiechnął.

- Kto pierwszy do tamtego drzewa! Gotowy? St… - nie zdążyłam rozpocząć „wyścigu”, a ten już mnie wyprzedził i biegł do tego drzewa. Wtedy już nie miałam możliwości go wyprzedzić.

- Eeej! Co to miało niby być? – założyłam ręce na biodra i czekałam na jakieś usprawiedliwienie.

- A nic. Wygrałem! – uśmiechnął się – Co dostanę jako nagrodę? – prychnęłam.

- Nie grałeś z zasadami. I nikt nic nie wspominał o żadnej nagrodzie.

- Sam sobie ją wezmę – przykleił się do moich ust. Odwzajemniłam pocałunek z uśmiechem i miłością. Wszystko byłoby wspaniale, gdyby nie zadzwonił jego telefon.

- Przepraszam, ale muszę odebrać – uśmiechnął się przepraszająco i odszedł kilka kroków ode mnie. Czyli ja schodzę na drugi plan? Cudownie.

- Czego?

- Kurwa – rozłączył się. Spojrzałam na niego pytająco – Musimy wracać do domu Holly – złapał mnie za rękę i spacerkiem wracaliśmy. Czułam, że coś jest nie tak. Był przygnębiony, smutny i nic nie mówił. Ale ja też nie chciałam się odzywać.

Kiedy wszyscy wstali wspólnie zjedliśmy śniadanie. Każdy wyczuwał, że Chris był nieobecny. Kiedy pomagałam jego mamie zmywać naczynia, on poszedł porozmawiać z ojcem. Pomyślałam, że może jego mama wie, co ostatnio się z nim dzieje.

- Wiesz może czego Chris jest taki… taki jak nie on?

- Nie wiem kochanie. Ale na pewno mu przejdzie – blado się uśmiechnęła. Jednak wcale mnie nie przekonała. Po chwili przyszedł Chris. Z wymuszonym uśmiechem. Podszedł do mnie od tyłu, położył mi dłonie na biodrach, głowę w zagięciu między szyją, a ramieniem i muskając ustami moją szyję powiedział:

- Musimy pogadać.

- Coś się stało?

- Nie, ale chodź – opłukałam ręce i poszłam za nim. Po chwili siedziałam zmieszana na jego łóżku patrząc się co on robi. A nie uwierzycie co on robił. Pakował się.

- Co ty robisz?

- Pakuję się.

- Dlaczego?

- Muszę wyjechać.

- Powiedziałeś „muszę”.

- Tak, bo wyjeżdżam tylko ja.

- Co? – zapytałam drżącym głosem.

- Tak będzie lepiej.

- Dlaczego chcesz to zrobić? – czułam gulę w gardle.

- Nie chcę, ale muszę.

- Jadę z tobą – wstałam i wzięłam swoje rzeczy. Wyrwał mi je.

- Siadaj. Ty tu kurwa zostajesz.

- Chris! Dlaczego?! – wyprostował się i powiedział mi prosto w oczy:

- Nie kocham cię już i nie myśl sobie, że odwalam to samo co ty z tym listem. Mówię poważnie. Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego – wyszedł. Zamarłam. Usłyszałam pisk opon na zewnątrz. Odjechał. Siedziałam nieruchomo i gapiłam się w ścianę. Po chwili przyszła jego mama. Usiadła obok mnie. Odwróciłam się do niej i przytuliłam, płacząc i dusząc się. Wpadłam w histerię.

- Nie wróci, prawda? – wyszeptałam. Nie dostałam odpowiedzi.

Jego ojciec odwiózł mnie do domu. Wszyscy wiedzieli, że tak będzie tylko  nie ja. Bawił się moimi uczuciami. Byłam dla niego zabawką tylko na dłużej. Skurwiel. Tyle miałam na ten temat do powiedzenia.
My life and love? - chyba we snach...

Koniec części pierwszej 

___________________________

Dum! Dum! Dum!

Jakie wrażenia?

Spodziewaliście się takiego zakończenia?

+

Zapraszam na drugiego bloga, na którym znajdziecie

część drugą o nazwie "Destiny always wins"

Mam nadzieję, że nie przestaniecie mnie czytać.

Trzymajcie się ciepło ! ;**

Coś niejasnego? --->  PYTAJ !