Rozdział 17 "My life and love ?"

- Śniadanie! – krzyknęła Helen, a my wstaliśmy i powędrowaliśmy do jadalni. George był dzisiaj w lepszym humorze. Pochłaniając to śniadanie poczułam ogromne zmęczenie. Nic dziwnego. Nie spać przez całą noc i potem iść biegać. Niestety Helen to zauważyła.

- Chyba się nie wyspałaś Holly – powiedziała.

- Nie. Wszystko w porządku. Dobrze mi się spało, naprawdę – uśmiechnęłam się. Wątpię, że Helen i Chris w to uwierzyli. Potem będę musiała się mu spowiadać. On czasami jest nadopiekuńczy. Po posiłku poszliśmy do pokoju Chris’a.

- Dlaczego w nocy nie spałaś? – zapytał.

- Spałam – skłamałam, ale on dobrze o tym wiedział.

- Mnie nie okłamiesz Holly.

- Musisz wszystko wiedzieć?

- Tak, bo jestem twoim chłopakiem i się o ciebie martwię.

- Nie mogłam spać.

- Bo?

- Bo nie mogłam. Nie chciało mi się. Nie wiem.

- Mogłaś mnie obudzić.

- Wtedy ty też byś się nie wyspał.

- Trudno, ale byłbym przy tobie.

- Zawsze jesteś przy mnie. W nocy też byłeś – usiadłam na jego kolanach. Złączyłam nasze usta w namiętnym pocałunku.

- Kocham cię.

- Kocham cię, ale chce już wracać do domu.

- Dobrze księżniczko – jeszcze raz musnął moje wargi. Ogarnęłam się, pożegnałam z rodziną Chris’a. Najbardziej szkoda mi było Nancy. Widać było, że nie chce, żebym jechała. Ale cóż następną noc miałam chęć przespać. Jechaliśmy w ciszy. Po pewnym czasie zasnęłam. Nic dziwnego. Obudziłam się już w swoim łóżku. Nie wiem ile czasu spałam. Jedyne, co mnie teraz interesowało to Chris. Nie było go u mnie w pokoju. Wstałam i poszłam do salonu. Znalazłam tam Henry’ego i mamę. Miałam już pytać, gdzie jest Chris, ale mama mnie uprzedziła.

- Pojechał.

- Gdzie?

- Mówił, że ma coś ważnego do załatwienia i nie wiedział, czy dzisiaj wróci.

- Okey, dziękuję – wróciłam do siebie. Chwyciłam telefon i wybrałam jego numer. Nikt nie odbierał. Raz, drugi, trzeci, gdzie on do cholery jasnej jest?! Napisałam mu sms’a.

Do: Chris

Mogę wiedzieć, gdzie ty jesteś?

Do: Chris

Mógłbyś chociaż powiedzieć,

Gdzie pojechałeś.

Do: Chris

Fajnie się beze mnie bawisz?

Mam nadzieję, że tak.

Do: Chris

Możesz już dzisiaj nie przyjeżdżać.

Spoko idź do łóżka z inną dziewczyną.

Mi to nie przeszkadza, wcale.

Byłam na niego zła i jednocześnie rozczarowana. Chociaż bardziej to chyba umierałam z tęsknoty. Przewalałam się na łóżku z jednej na drugą stronę. Nudziło mi się. Zastanawiałam się, co on takiego ważnego robi, że nie może nawet odpisać na sms’a. Zadzwoniłam do Tom’a.

- Halo? – powiedział męski głos.

- Hej Tom! Tu Holly.

- Cześć Holly! Coś się stało?

- Tak. Nie. Nie wiem. Może. Moglibyście do mnie teraz wpaść?

- Oczywiście. Zaraz będziemy.

- Dziękuję. Czekam – rozłączyłam się. Przynajmniej teraz nie będzie mi się nudzić. Będę miała z kim pogadać i się pośmiać. Ostatnio zaniedbywałam Nathaly, a od Tom’a może dowiem się gdzie jest Chris. Po 15 minutach do mojego pokoju weszli Nathaly i Tom.

- Czeeść! – przytuliłam ich bardzo mocno.

- Hej! Co tam się stało? – usiedliśmy na łóżku.

- Nic. Chciałam z wami spędzić trochę czasu. Strasznie mi się nudzi.

- A gdzie jest Chris? – zapytał Tom.

- No właśnie nie wiem.

- To znaczy?

- Pojechał gdzieś i nie odbiera telefonów. Trochę się martwię. Może ty wiesz gdzie on jest?

- Mogę tylko podejrzewać – spojrzałam na Tom’a pytającym wzrokiem. – Na wyścigach.

- No nie! – opadłam plecami na łóżko.

- Niedługo wróci.

- Szybciej umrę niż on tu przyjedzie.

- Po to tu przyszliśmy, nie? Żeby ci się nie nudziło!

- Dobrze, że was mam. Idziemy na miasto coś zjeść?

- Okey. Idziemy – była już 19:00. Poszliśmy na sushi. Jadłam je pierwszy raz i szczerze mówiąc to jest to obrzydliwe. Wcale się nie najadłam, ale przynajmniej oni mieli ubaw. Potem zaszliśmy jeszcze na lody i pochodziliśmy po mieście. Świetnie się z nimi bawiłam. Nadrobiłam zaniedbany czas. Do domu wróciłam po 23:00.

_____________________________

Znowu nuudy xD

Już będzie lepiej od następnego rozdziału !

Wytrzymajcie z tymi nudnymi rozdziałami 

Dziękuję Kochani ! <3