Rozdział 21 "My life and love ?"

Położyłam się na łóżku. Zgasiłam światło i zapaliłam lampkę przy łóżku. Chwilowo się opanowałam. Dostałam sms’a. Nie czytałam. Ale potem przyszły jeszcze trzy. Wzięłam telefon do ręki.

Od: Chris

Dlaczego nie chcą mnie wpuścić?

Od: Chris

Coś się stało?

Od: Chris

Odpisz! Daj oznakę życia.

Wiem, że jesteś u siebie.

Masz zapaloną lampkę.

Od: Chris

Za co się obraziłaś?

W końcu mu odpisałam:

Do: Chris

Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego.

Zapomnij o wszystkim co nas łączyło.

Wysłałam. Potem zgasiłam lampkę i zasnęłam. Rano obudził mnie Henry. Powiedział, że zabierze mnie do restauracji. Zgodziłam się, bo inaczej musiałabym jechać autobusem. Ubrałam się rzeczy kupione wczoraj z Ann. Potem pojechaliśmy do restauracji. Dzisiaj zajmowałam się deserami, co bardzo mi odpowiadało. Chris dzwonił do mnie tysiące razy, jednak ja nie odbierałam. Byłam przygnębiona i chciało mi się płakać. Podczas przerwy usiadłam na blacie i zaczęłam jeść lody. Nie ma to jak coś słodkiego. Zazwyczaj poprawia humor, ale nie dziś. Podszedł do mnie Dan.

- Holly co się stało? – zapytał.

- Wszyscy jesteście tacy sami – westchnęłam – Paskudne świnie.

- Dziękuję – naburmuszył się Dan.

- Nie obrażaj się. Mówię prawdę.

- Ten twój chłopak, coś z nim prawda?

- Tak.

- Ja bym ci czegoś takiego nie zrobił – lekko się uśmiechnęłam.

- Nawet nie wiesz co on mi zrobił.

- Cokolwiek to było ja bym ci tego nie zrobił.

- Nie rób tego nikomu. Jeżeli kogoś nie kochasz to go nie okłamuj. Kłamstwo boli bardziej – Z oka wypłynęła mi łza. Dan mnie przytulił. Byłam mu za to wdzięczna.

- Będzie dobrze. Zobaczysz. Pamiętaj, że zawsze jestem ja. Możesz na mnie liczyć.

- Dziękuję, ale chyba nie wiesz co mówisz.

- Dlaczego?

- Teraz będziesz musiał wysłuchiwać wszystkich moich problemów i myśli – zaśmiał się.

- Jakoś to przeżyje. A ty bierz się do roboty, bo zjesz nam wszystkie lody – miał rację. Kończyłam już pierwsze pudełko. Zeskoczyłam z blatu i zaczęłam piec ciasto. Chyba najbardziej w gotowaniu lubiłam właśnie słodycze. Po 17:00 wyszłam z Dan’em z pracy. Widziałam już samochód Josh’a. Pomachałam mu na znak, że zaraz przyjdę. Dan złapał mnie za rękę.

- Jeżeli będziesz chciała pogadać albo komuś pomarudzić to zadzwoń, okey?

- Z chęcią.

- Uśmiechnij się. To, że jakiś idiota nie potrafił cię docenić nie znaczy, że masz być szara i ponura. Chcę cię widzieć taką, jak cię poznałem.

- To nie takie proste.

- Ale dla swojego wiernego przyjaciela możesz, prawda? – uśmiechnęłam się „wierny przyjaciel” – Od razu lepiej.

- Cześć.

- Trzymaj się – pocałował mnie w policzek. Pobiegłam do samochodu Josh’a.

- Hej! Jak tam się czujesz? – zapytał, kiedy ruszaliśmy.

- Beznadziejnie – skrzywiłam się.

- Musisz być twarda. Tak jak wcześniej.

- Wiem, ale teraz jest jeszcze gorzej.

- Rozumiem cię. Możesz zostać u nas tak długo jak tylko będziesz chciała.

- Dziękuję, ale zostanę maksymalnie do końca tygodnia.

- Dlaczego?

- Nie będę wam przeszakadzać. Macie swoje sprawy, a Ann potrzebuje spokoju.

- I pomocy.

- Fakt.

- Więc jeśli chcesz to możesz zostać dłużej.

- Zastanowię się – po 10 minutach byliśmy na miejscu.

 ________________________________

Hej hej !

Rozdział krótki i nudny, wiem ;/

Ale wytrzymajcie jeszcze chwilę ;)

Jak przygotowywania do świąt ?